Door Kam i.s.m arabischetaal.linkcorrect.nl
Er staan 34 links op deze pagina.
Arabisch (in het Arabisch: العربية, al ʿarabiyya of soms kortweg عربي, arabi) is een Semitische taal die door ongeveer 240 miljoen mensen in verschillende landen wordt gesproken. Het is de taal van de Koran, het Heilige Boek van de islam en het wordt daarom gezien als de moedertaal van de islamitische wereld.
Het Arabische alfabet omvat 28 letters en wordt van rechts naar links geschreven met uitzondering van de cijfers, die van links naar rechts worden geschreven. In de wereldgeschiedenis zijn er veel mathematische, filosofische en astrologische werken in het Arabisch geschreven.
De kwantitatieve, politieke, culturele en religieuze betekenis van de taal werd in 1973 officieel erkend door de Verenigde Naties. Het Arabisch werd toen de zesde taal van de VN naast het Mandarijn, Engels, Russisch, Frans en Spaans.
Het Arabisch is de officiële taal in de Maghreblanden (Marokko, Mauritanië, Algerije, Tunesië en Libië), in het Midden-Oosten (Jordanië, Libanon, Palestijnse Gebieden, Syrië en Egypte), in de Golf (Irak, Koeweit, Saoedi-Arabië, Qatar, Oman, Jemen, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten) en in de Hoorn van Afrika (Soedan, Somalië, Djibouti en de Comoren). Al deze landen zijn tevens lid bij de Arabische Liga. Verder is het Arabisch ook de officiële taal in Tsjaad (geen lid van de Arabische Liga), en in Israël (naast het Hebreeuws). Daarnaast is het Arabisch in zeer veel landen een minderheidstaal.
Het Arabisch zoals dat tegenwoordig wordt gebruikt in de media en in al het geschreven materiaal (zoals documenten en boeken, inclusief schoolboeken en leesboeken voor jonge kinderen) wordt in het westen wel Modern Standaardarabisch genoemd. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt met het klassiek Arabisch (Foeṣḥā) waarin de Koran is geschreven. In de Arabische wereld wordt dit onderscheid echter niet gemaakt.
In de dagelijkse conversatie worden in de Arabische landen en regio's in het Midden-Oosten en Noord-Afrika verschillende Arabische variëteiten en dialecten gesproken. Deze verschillen onderling waardoor Arabisch sprekende inwoners uit verschillende regio's elkaar soms niet kunnen verstaan. Zo zou een Syriër van het Marokkaanse dialect slechts 10% kunnen verstaan. Er wordt echter niet in de variëteiten en dialecten geschreven. Het Egyptisch-Arabisch neemt een bijzondere positie in onder de variëteiten en dialecten, doordat de Egyptische filmindustrie het over de hele Arabische wereld heeft verspreid. In het Handbuch der arabischen Dialekte van W. Fischer en O. Jastrow, 1980, worden de volgende dialectgroepen onderscheiden: Maghrebijnse dialecten, Egyptische dialecten, Syrisch-Libanese dialecten, dialecten van het Arabisch Schiereiland en Iraakse dialecten.
Een buitenlander die Modern Standaardarabisch spreekt, wordt waarschijnlijk raar aangekeken omdat deze taalvariant tamelijk formeel klinkt, maar hij kan zich wel verstaanbaar maken tegenover goed opgeleide Arabisch sprekenden in het Midden-Oosten. Wat deze mensen terugzeggen is misschien moeilijk te verstaan, tenzij zij hun best doen om formeel te spreken.
[bewerken]
De oorsprong van de taal ligt op het Arabische Schiereiland, nog voor de islam daar zijn intrede deed. Het oorspronkelijke Arabisch kende slechts 17 letters voor meer dan 17 klanken en geen mogelijkheid tot weergave van korte klinkers. Mede daardoor was het lezen van geschreven tekst moeilijk en gaf het aanleiding tot verschillende interpretaties. Om dit probleem te beperken heeft men het alfabet uitgebreid tot 28 letters. Dit is nog goed te zien in een aantal letterparen waar de toegevoegde letter bijvoorbeeld een extra puntje heeft, bijvoorbeeld het paar ر (ra) en ز (zain). Eveneens had men in het oud-Arabisch de diakritische tekens niet, die men bijvoorbeeld in de Koran gebruikt om de korte klinkers aan te geven teneinde de betekenis ondubbelzinnig te maken. Wat de Koran betreft, is er dus op sommige plaatsen sprake van een interpretatie van de oorspronkelijke tekst met 17 symbolen naar de huidige tekst met het volledige alfabet en de diakritische tekens.
De taal verspreidde zich vanaf de 7e eeuw snel over het Midden-Oosten. Het traditionele geschreven Arabisch is maar weinig veranderd sinds de codificatie ervan begon tegen het einde van de 8e eeuw in Koefa en Basra. Belangrijke figuren bij die codificatie waren al-Khalil en zijn leerling Sibawaihi. Deze twee werkten een puristisch en prescriptief systeem uit, dat bepaalde wat correct en wat fout taalgebruik was. Bij die codificatie steunde men op drie bronnen: de taal van de pre-islamitische poëzie, de taal van de Koran en het taalgebruik van de Bedoeïenen.
PaginaStart
Startpaginas.nu
©2007-2014 Copyright linkcorrect.nl
Disclaimer
Linkcorrect is een productie van
Dochterpaginas.nl.